Σαν έμαθε τη λέξη «καλησπέρα»
ο παπαγάλος, είπε ξαφνικά:
«Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά.
Τι κάθομαι εδώ πέρα;»
Την πράσινη ζακέτα του φορεί
και στο συνέδριο των πουλιών πηγαίνει
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα,
και τους λέει: «Καλησπέρα».
Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
«Τι διαβασμένος, λένε, παπαγάλος!
Θα' ναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος
αφού μπορεί κι ανθρώπινα μιλεί.
Απ' τις Ινδίες* φερμένος, ποιος ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του να 'χει φέρει,
με τι σοφούς εμίλησε και πόσα
να ξέρει στων γραμματικών τη γλώσσα!
— Κυρ παπαγάλε, θα 'χουμε την τύχη
ν' ακούσουμε τι λες και παραπέρα;»
Ο παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μα τι να πει, ξανάπε «Καλησπέρα».
Κικιρίκου! Κικιρί!
Κόκορας χρυσός ο ήλιος
στης αυγής το φράχτη βγαίνει.
Κικιρίκου, όλοι ξυπνήστε,
κι είν’ η ώρα περασμένη!
Φως ανοίγει τις φτερούγες,
το κεφάλι φως σηκώνει.
Φως στον κήπο, φως στο δρόμο,
φως στον κόσμο ώς πέρα απλώνει.
Κικιρίκου! Κι ανεβαίνει,
πάει ψηλά κλαρί κλαρί.
Φτάνει στ’ ουρανού το θόλο:
Κικιρίκου! Κικιρί!
Σήκω, Τάσο, σήκω, Ρίνα,
Κώστα, Ελένη, Γιάννη, Λια!
Οι μικροί να παν σχολείο
κι οι μεγάλοι στη δουλειά!
Ρένα Καρθαίου
[πηγή: Ανθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, 1975]
Ινδία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου